دوبیتی ١

به سوز و تیغِ سرمای شبانه                          شکسته قامتِ سبز جوانه

درین خانه نمی جنبد به شادی                       نمی خواند کسی دیگر ترانه

به کوچه رنگِ تار شب نشسته                    به هرخانه دری درهم شکسته

نمی جوید کسی دیگرکسی را                          همه گرد وغبارغم نشسته

توگویی آسمان ماتم گرفته                          فضای سینه اش را غم گرفته

نه از زهره اثرهست و نه ناهید                     دریغا که دلِ ماه هم گرفته

بخشکیده گلوی هر قناری                          نه آواز خوشی نه نوبهاری

درین ویرانه باغ آرزوها                         نمانده دیگرم صبر و قراری

***

غزل ١

چشم ما خیره بشد بر در وآن یار برفت                   نوگل آمده ای بود، زگلزار برفت

شهرمارا بود او لطف و صفا وکرمی                  گوییا و ز پی او رونق بازار برفت

به شب سرد منش بود همی بر بالین                    ای دریغا که طبیب دل بیمار برفت

دل به دریا زنم از ساحل بی پروایی                   که مرا مونس جان و دل غمباربرفت

زفراق رخ ماهش به خودم می پیچم               همچو مهتاب شد وزین شب تبدار برفت

به فغانم همه شب لیک ندانم که چرا                  اینچنین بی خبر وگفته و اظهار برفت

خاک بر سرکم و ناله برارم هیهات                که مرا شوکت جاه و سرو دستاربرفت

چون صبوگشت تهی جان من از رفتن او             نا روا از بر من مونس عیار برفت

***

غزل ٢

درهمه عمر بجز فکرِ توام کار نبود                         درنمازِ سحرم ذکرِ توام عار نبود

شب و روزم به هواداری توسوخت چو شمع               دلِ دیوانه زتو بهرهِ جز آزار نبود

به جفایِ دل سنگت پر و بالم بکشست                 چو زمین گیر شدم شکوه به گفتار نبود

برنیامد مه رویت به درم ای گل ناز                    عمر بگذشت و مرا فرصتِ دیدار نبود

گذری کن تو به کویم زکرم ای یارا                  که کسی همچو منت عاشق و دلدار نبود

هرگز از یاد تو غاقل نشدم لیک بدان                   که بجز وصل تو اندیشه و پندار نبود

گر تو بودی کرمت بهر دل دیوانه                          لاجرم خانه دل اینهمه غمبار نبود

این همه خون دل و ناله نبودم هرگز                      گر به زلف تو دل زارگرفتار نبود

بس کن این قصه په پو عمر برفت

که نصیب تو زگل بهره بجز خارنبود

***

غزل 3 

بیا تا کار خود از سر بگیریم                      نشان ره همی از در بگیریم

در این ویرانه کُنج عاقبت سوز               چو برخیزیم جلال و فر بگیریم

بیا تا در تب این کوچة داغ                           نشانی از هوای تر بگیریم

قدم در ره بنه با من تو ای دوست                 که باهم داغ خود بهتر بگیریم

چُنان پروانه های عاشق و مست                   سراغ شمع شعله ور بگیریم

بیا برکن خود ازاین خانه تار                   که پاداشی نکو چون زربگیریم

بیا تادر لباس عاشقی باز                         خیال روی او در سر بگیریم

***

دوبیتی٢

 

به امید وصال روی ماهت                    جوانی را نهادم من به راهت

برفت عمر و ندیدم ای دریغا                   نشانی من ازآن چشم سیاهت

زهجرت دائماً خاموش وسردم                بیا یارا ببین این روی زردم

دراین شبهای بی فرادی هجرت               نمی بینی تو آه و سوزودردم

بگو با من هنوزم یارهستی                       به یاد این دل بیمارهستی

زدرد و سوزهجران نگارت                   بگوتا صبح چومن بیدارهستی

بگوهرشب چومن آیا تبت هست               فغان و ناله نیمه شبت هست

به تنهایی و بیماری به بستر                  بخشکیده کلامی بر لبت هست

بگو یارا چه دراندیشه داری                  چنین تو جورما درپیشه داری

بگوای گل بگو بامن چراتو               چنین درخاک غربت ریشه داری

***

- در سکوت دشت -

چناری پیر به شانه ی تپه تکیه داده بود. درآسمان دور، عقابی سرسخت لای ابرها به دنبال آفتاب می گشت و باد زلف های گندمزارها را شانه می کرد. درشیب سبز تپه بابونه های تازه میرقصیدند. و درهمسایگی سنگی خیس، بچه ی مارمولکی بوی سبزه ها را مزه می کرد.

درفاصله ی تپه و دشت، تکه ابری داشت خودش را ازهجوم سایه ها میرهاند. کلاغی تنها ناله ای کشید و باد پژواک صدایش را برسنگها کوبید. لاله ای وحشی از لای دوسنگ سرک کشید. بچه ی مارمولک جستی زد.کلاغ برخاست و برشانه چنار نشست، به دور دست نگریست، تا چشم کار می کرد سکوت بود.

آفتاب که ازلای ابرها بیرون آمد. چنارخمیازه ای کشید. کلاغ خودش راجابجا کرد. مارمولک به مگسی که در سرخی لاله غرق شده بود خیره شد وکلاغ خیره به او.

پشت نیزه های آفتاب عقاب به سوی زمین آمد. صدای شیطنت بره ای بازیگوش سکوت دشت را شکست. پسرک چوپانی آواز قناری برلب می آمد. کلاغ حواسش را جمع کرد. مارمولک ساقه لاله را چنگ زد و مگس را با نوک زبان شکار کرد. کلاغ خیز برداشت و مارمولک را به منقار گرفت. عقاب شیرجه ای زد و کلاغ را با خود برد.

پسرک چوپان با احتیاط تیر وکمانش را ازگردن گرفت و ازپشت سنگ خیس سینه عقاب را نشانه گرفت. تیر که رها شد عفاب بر زمین افتاد.

چنار سری تکان داد وآفتاب پشت ابرها رفت. باد هم چنان زلف های گندمزار را شانه میکرد. پسرک چوپان شیطنت بره ها را با خودش برد.کلاغی تنها ناله ای کشید. باد پژواک صدایش را بر سنگها کوبید. به دور دست نگریست تا چشم کار می کرد سکوت بود.

هژبر

روتردام