درختان
بی پیغمبر سبز می شوند
و حرکت در امواج ِ باد می رود.
از غنای ریشه ها
قفسه ی سینه ام از اعتماد بنفس پر شده است
جادوی درختان ِ سبزم
خاک اندیشه ام
دانه ها را آغاز کرده است
در لابلای لهجه ی برگ ها
در جستجوی موسیقی ِ خود هستم.
بر شاخ شاخِ ِخیالم
کلمه ها ورم کرده اند
وقت بازیست
قلمی بیاور...
هژبر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر